មនុស្សគ្រប់គ្នាឆ្លងកាត់កម្រិតនៃក្តីអន្ទះសា។ អារម្មណ៍ទាំងនេះអាចរាប់បញ្ចូលទាំងអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀន ភ័យខ្លាច អសន្ដិសុខ ភ័យស្លន់ស្លោ ភ័យខ្លាចឬអាម៉ាស់មុខ។ ទាំងនេះគឺជាអារម្មណ៍ធម្មតា។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើអ្នកជួបប្រទះអារម្មណ៍ទាំងនេះច្រើនថ្ងៃក៏ដោយ ហើយវាប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់អ្នក អ្នកអាចនឹងទទួលរងនូវក្តីទុក្ខពីជំងឺអន្ទះសា។
ពេលខ្លះជំងឺអន្ទះសាទាំងនេះ អាចបណ្តាលឱ្យមានរោគសញ្ញាខាងរាងកាយនៃភាពតានតឹងសាច់ដុំ ឈឺក្បាល ញ័រទ្រូង បែកញើស ញ័រដៃជើង ពិបាកដកដង្ហើម មានអារម្មណ៍ឈួក់ ឈឺទ្រូង ឈឺក្រពះ វិលមុខ ស្ពឹកស្រពន់ ឈឺក្រពះ ញាក់ញ័រ បញ្ហាដំណេក ពិបាកផ្តោតអារម្មណ៍ បញ្ហាការចងចាំ ឬអស់កម្លាំង។
ប្រសិនបើបញ្ហាអន្ទះសារបស់អ្នកធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងពេក ដែលធ្វើអោយអ្នកមានបញ្ហាក្នុងការធ្វើការឬទំនាក់ទំនងសង្គមជាមួយមិត្តភក្តិនិងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក អ្នកអាចនឹងទទួលរងក្តីលំបាកពីជំងឺ ហើយអាចរកជំនួយបាន។ មានការស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្រល្អដែលមានលក្ខណរោគសញ្ញាដូចខាងក្រោម។
ជំងឺភ័យខ្លាំង
តើអ្នកទទួលរងក្តីទុក្ខពីអាការៈភ័យស្លន់ស្លោភ្លាមៗនិងមិននឹកស្មានដល់ដូចជា៖
- បេះដូងលោតខ្លាំង។
- បែកញើស។
- ញ័រឬញ័រ។
- មានបញ្ហាក្នុងការដកដង្ហើម។
- មានអារម្មណ៍ឈ្លួក់។
- ឈឺទ្រូងឬមិនស្រួល។
- ចង្អោរ។
- វិលមុខឬឈឺក្បាល។
- មានអារម្មណ៍មិនប្រាកដប្រជាឬមិននៅក្នុងខ្លួន។
- ភ័យខ្លាច បាត់ម្ចាស់ការ រឺទៅឆ្កួត។
- ខ្លាចស្លាប់។
- អារម្មណ៍ស្ពឹកឬរំញោច។
- ញាក់ឬក្តៅឆួលៗ។
ប្រសិនបើអ្នកមានរោគសញ្ញាទាំងនេះចំនួន ៤ រឺច្រើនជាងនេះដែលលេចឡើងភ្លាមៗក្នុងពេលតែមួយ អ្នកអាចនឹងមានជម្ងឺភ័យស្លន់ស្លោ។ ជម្ងឺភ័យស្លន់ស្លោគឺជាបញ្ហាធម្មតា ហើយអាចកើតមានក្នុងស្ថានភាពជាច្រើន (ឧទាហរណ៍៖ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់បោះពស់ដាក់ភ្លៅរបស់អ្នក អ្នកអាចនឹងមានការភ័យស្លន់ស្លោ) ។
មនុស្សជាច្រើនមានជម្ងឺភ័យស្លន់ស្លោ ហើយមិនត្រូវបានរំខានដោយជំងឺទាំងនោះទេ។ ជម្ងឺភ័យស្លន់ស្លោកើតឡើងដោយខ្លួនឯងមិនត្រូវបានគេចាត់ទុកថារោគសញ្ញានៃរោគទេ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើជម្ងឺភ័យស្លន់ស្លោទាំងនេះចាប់ផ្តើមជះឥទ្ធិពលដល់ជីវិតរបស់អ្នកឬរំខានអ្នកយ៉ាងខ្លាំងនោះ អ្នកអាចនឹងទទួលរងជម្ងឺភ័យស្លន់ស្លោ។
ប្រសិនបើអ្នកព្រួយបារម្ភជានិច្ចចំពោះការវាយប្រហារផ្សេងទៀត បារម្ភពីការបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងខ្លួន ការព្រួយបារម្ភអំពីការគាំងបេះដូង ការព្រួយបារម្ភអំពីការឆ្កួត ឬឈប់ធ្វើអ្វីមួយដើម្បីការពារការវាយប្រហារផ្សេងទៀត អ្នកអាចនឹងទទួលរងពីស្ថានភាពវេជ្ជសាស្ត្រមួយដែលមានឈ្មោះថាជំងឺភ័យស្លន់ស្លោ(Panic Disorder) ។ ប្រសិនបើអ្នកភ័យខ្លាចក្នុងការចូលទៅក្នុងស្ថានភាពណាមួយ ព្រោះអ្នកគិតថាអ្នកនឹងមិនអាចដកខ្លួនចេញបានទេ ប្រសិនបើអ្នកមានការវាយប្រហារភ័យស្លន់ស្លោនោះ អ្នកអាចទទួលរងពីភាពភ័យខ្លាចក្នុងទីសាធារណៈ។
កន្លែងទាំងនោះ រួមមានរថភ្លើងក្រោមដី ឡានក្រុង ផ្សារទំនើប ហាងលក់ម្ហូបអាហារ ស្ពាន ការបើកបរ ហាងលក់គ្រឿងទេស រោងកុន ភោជនីយដ្ឋាន ជណ្តើរយន្ត ហ្វូងមនុស្ស តម្រង់ជួរ នៅម្នាក់ឯង ឬធ្វើដំណើរចេញពីទីក្រុង។ ប្រមាណជា ២% -៥% នៃចំនួនប្រជាជននឹងទទួលរងពីជំងឺភ័យស្លន់ស្លោ។ ជាធម្មតាជំងឺនេះវិវឌ្ឍន៍នៅក្នុងវ័យជំទង់ ប៉ុន្តែអាចវិវឌ្ឍន៍នៅគ្រប់វ័យ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយវាមិនជារឿងធម្មតាទេ ក្នុងការកើតមានឡើងក្នុងការភ័យស្លន់ស្លោភ្លាមៗបន្ទាប់ពីអាយុ ៤៥ ឆ្នាំ។
អ្នកគួរតែទៅជួបគ្រូពេទ្យក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកភ្លាមៗ ប្រសិនបើទើបតែមានការកើតឡើងនូវការភ័យស្លន់ស្លោ បន្ទាប់ពីអាយុ ៤៥ ឆ្នាំ។ វាអាចជាស្ថានភាពជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ។
ការភ័យខ្លាចអ្វីមួយ
ការភ័យខ្លាចគឺជាការភ័យខ្លាចហួសហេតុនៃវត្ថុឬស្ថានភាព។ ទាំងនេះរាប់បញ្ចូលទាំងសត្វពាហនៈមួយចំនួន សត្វល្អិត កំពស់ ការឃើញឈាម ការចាក់ថ្នាំ ព្យុះ ទឹក ការហោះហើរ ជណ្តើរយន្ត កន្លែងព័ទ្ធជុំវិញ ខ្លាចថប់ដង្ហើមឬខ្លាចការក្អួត។
មនុស្សជាច្រើននឹងជួបការភ័យខ្លាចក្នុងស្ថានភាពខាងលើ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយប្រសិនបើការភ័យខ្លាចមានលក្ខណៈធ្ងន់ធ្ងរដែលវាជះឥទ្ធិពលដល់សមត្ថភាពរបស់អ្នកក្នុងការធ្វើការឬទំនាក់ទំនងសង្គមជាមួយមិត្តភក្តិនិងក្រុមគ្រួសារអ្នកអ្នកអាចមានភ័យខ្លាច។
phobias ជាក់លាក់គឺជារឿងធម្មតាណាស់។ ប្រមាណ ៥% -១០% នៃប្រជាជនមាន Phobia ជាក់លាក់។
ការភ័យខ្លាចពីសង្គម
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចឬស្លន់ស្លោនៅពេលអ្នកត្រូវធ្វើរឿងអ្វីមួយនៅចំពោះមុខមនុស្សរឺពេលអ្នកនៅជុំវិញមនុស្សទេ? តើអ្នកខ្លាចទេ ដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀនឬធ្វើឱ្យខ្លួនឯងអាម៉ាស់មុខ? តើអ្នកនឹងជៀសវាងស្ថានភាពសង្គមទាំងនេះទេ ប្រសិនបើអ្នកមានឱកាស? ប្រសិនបើអ្នកបានឆ្លើយថាបាទ / ចាសចំពោះសំណួរទាំងអស់នេះ អ្នកអាចនឹងទទួលរងនូវជំងឺការភ័យខ្លាចនៃសង្គម។
ការភ័យខ្លាចនៃសង្គមគឺមានភាពធ្ងន់ធ្ងរជាងការអៀនខ្មាស់។ ភាពអៀនខ្មាស់គឺជាលក្ខណៈធម្មតារបស់មនុស្ស ហើយមិនជ្រៀតជ្រែកក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សទេ។ ការភ័យខ្លាចនៃសង្គមគឺជាជម្ងឺមួយដែលរំខានយ៉ាងខ្លាំងដល់មុខងារការងាររបស់មនុស្សឬជីវិតនៃសង្គម។
វាគឺជាជម្ងឺទូទៅដែលជះឥទ្ធិពលដល់ប្រជាជនប្រមាណ ១០% -១៥% យ៉ាងហោចណាស់ម្តងក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ជាធម្មតាវាចាប់ផ្តើមនៅក្នុងវ័យជំទង់។
ជំងឺមមៃចង់បានអ្វីមួយ
តើអ្នកទទួលរងទុក្ខពីការគិតមមៃចង់បានអ្វីមួយទេ? ការមមៃចង់បានអ្វីមួយគឺជាគំនិតកើតឡើងដដែលៗ ការស្រមៃរូបភាពនិងចង់បានអ្វីមួយខ្លាំង។
ឧទាហរណ៏នៃការគិតមមៃចង់បានអ្វីមួយ រួមមានការព្រួយបារម្ភដដែលៗអំពីការភាពមិនស្អាតដោយមេរោគឬភាពកខ្វក់។ គំនិតកើតឡើងដដែលៗដូចជាអ្នកមិនបានចាក់សោរទ្វារ ឬបិទទ្វារចង្ក្រាន។ ការព្រួយបារម្ភហួសហេតុ ដូចជាអ្នកអាចធ្វើឱ្យនរណាម្នាក់ឈឺចាប់ដោយចៃដន្យ ការជ្រៀតជ្រែកចូលសាសនា / ផ្លូវភេទ / រូបភាពដ៏គួរឱ្យរន្ធត់ឬជំរុញអោយធ្វើបាបនរណាម្នាក់ដែលអ្នកមិនចង់ធ្វើបាប។
តើអ្នកទទួលរងពីការបង្ខិតបង្ខំទេ? ការបង្ខិតបង្ខំគឺជាអាកប្បកិរិយាដែលអ្នកត្រូវតែធ្វើតាមរបៀបជាក់លាក់ណាមួយ ឬម្តងហើយម្តងទៀតដើម្បីបន្ថយអារម្មណ៍តានតឹងឬថប់បារម្ភ។
ឧទាហរណ៍នៃការបង្ខិតបង្ខំរួមមានការលាងដៃហួសប្រមាណការ ត្រួតពិនិត្យវត្ថុដដែលៗ (ឧទាហរណ៍៖ អំពូលភ្លើង ទ្វារ ប្រដាប់ប្រដារបំពងសម្លេង) ការរាប់របស់របរដោយគ្មានហេតុផលដោយយករបស់របរដែលគ្មានប្រយោជន៍ (ដូចជាវិក័យប័ត្រ ក្រដាសឬទស្សនាវដ្តី) ធ្វើអ្វីៗតាមភាពជាក់លាក់ណាមួយដែលមនុស្សផ្សេងទៀតមិនធ្វើដូចនោះទេ ហើយត្រូវអោយប្រាកដថាអ្វីៗត្រូវបានរៀបជាជួរយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះឬតាមរបៀបជាក់លាក់មួយ។
ប្រសិនបើអ្នកមានការគិតមមៃឬការបង្ខិតបង្ខំចិត្តហើយវារំខានដល់អ្នក ឬវារំខានដល់ជីវិតរបស់អ្នក អ្នកអាចនឹងទទួលរងពីជំងឺមួយដែលមានឈ្មោះថា ជំងឺរមមៃចង់បានអ្វីមួយ(Obsessive-Compulsive Disorder) ។
ប្រមាណជា ២% -៣% នៃចំនួនប្រជាជនទទួលរងពីជំងឺនេះ។
ជំងឺស្មុកស្មាញក្រោយការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត (PTSD)
- តើអ្នកធ្លាប់ជួបប្រទះព្រឹត្តិការណ៍ដែលហួសប្រមាណនិងតក់ស្លុតទេ? ឧទាហរណ៍នៃព្រឹត្តិការណ៍ដ៏តក់ស្លុតរួមមានការធ្វើសង្គ្រាមការធ្វើទារុណកម្មការរងគ្រោះដោយគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិ (ការរញ្ជួយដីទឹកជំនន់ជាដើម) ការរំលោភការចាប់រំលោភឬគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ។
- តើអ្នកមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចខ្លាំង ភាពគ្មានទីពឹង ឬរន្ធត់នៅពេលព្រឹត្តិការណ៍នេះកំពុងកើតឡើងទេ?
- តើអ្នកមានការលំបាកក្នុងការបំភ្លេចព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ឈឺចាប់នេះទេ? ឧទាហរណ៍អ្នកមានការគិតមិនឈប់អំពីស្ថានភាព សុបិន្តអាក្រក់អំពីព្រឹត្តិការណ៍ ពេលខ្លះមានអារម្មណ៍ថាវាកំពុងកើតឡើងម្តងទៀត ឬភ័យខ្លាំងនៅពេលមានអ្វីកើតឡើងដែលធ្វើអោយអ្នកនឹកឃើញពីព្រឹត្តិការណ៍នេះ។
- តើអ្នកចៀសវាងនូវអ្វីដែលធ្វើឱ្យមានការភ័យខ្លាចអំពីអ្វីដែលអ្នកបានជួបប្រទះនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ដ៏តក់ស្លុតមែនទេ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ស្ពឹកស្រពន់ទេ?
- តើអ្នកមានការលំបាកក្នុងការគេងរបស់អ្នក ការឆាប់ខឹង មានការលំបាកក្នុងការផ្តោតអារម្មណ៍ ជានិច្ចជាកាលតែងមានអារម្មណ៍ភ័យនៅពេលមើលអ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅជុំវិញ ឬងាយនឹងភ័យខ្លាចទេ?
ប្រសិនបើអ្នកឆ្លើយថាបាទ / ចាសចំពោះសំណួរទាំងអស់ខាងលើហើយអ្នកមានការលំបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងជីវិតដោយសារតែរោគសញ្ញាទាំងនេះ អ្នកអាចនឹងទទួលរងពីជំងឺមួយដែលមានឈ្មោះថា ជំងឺស្មុកស្មាញក្រោយពេលប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត(Post-traumatic Stress Disorder) ។ អ្នកគួរតែពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យគ្រួសាររបស់អ្នក អំពីជំងឺនេះប្រសិនបើអ្នកគិតថាអ្នកអាចមានជំងឺនេះ។ មានការព្យាបាលដែលអាចទទួលបាន។ នេះគឺជាជំងឺដែលអាចប៉ះពាល់ដល់ប្រជាជនរហូតដល់ទៅ ៣ ភាគរយ។
ជំងឺភ័យខ្លាចទូទៅ
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថាអ្នកព្រួយបារម្ភហួសហេតុអំពីរឿងធម្មតាស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃមែនទេ? ឧទាហរណ៍តើអ្នកព្រួយបារម្ភអំពីហិរញ្ញវត្ថុរបស់អ្នកនៅពេលដែលគ្មានបញ្ហាទេ? តើអ្នកព្រួយបារម្ភអំពីសុខភាពរបស់អ្នកនៅពេលអ្នកមានសុខភាពល្អទេ? តើអ្នកបារម្ភអំពីសុខភាពនិងសុវត្ថិភាពរបស់មនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់អ្នកនៅពេលពួកគេសុខសប្បាយទេ? តើអ្នកមានការព្រួយបារម្ភទាំងនេះពិបាកគ្រប់គ្រងណាស់មែនទេ? តើអ្នកទទួលរងនូវរោគសញ្ញាខាងរាងកាយដោយសារតែការព្រួយបារម្ភទាំងនេះទេ? រោគសញ្ញាខាងរាងកាយទាំងនេះ រួមបញ្ចូលមាន ភាពអស់កម្លាំង ការលំបាកក្នុងការផ្តោតអារម្មណ៍ ឆាប់ខឹង ភាពតានតឹងសាច់ដុំ បញ្ហាដំណេកឬការមិនស្រួល / អារម្មណ៍ភ័យខ្លាច។ ប្រសិនបើអ្នកមានរោគសញ្ញាទាំងនេះ, អ្នកអាចនឹងទទួលរងទុក្ខពីជំងឺភ័យខ្លាចទូទៅ។ ជំងឺភ័យខ្លាចទូទៅគឺជាជំងឺមួយដែលអាចកើតមានប្រហែលជា ៥ ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជន។ ជារឿយៗវាអាចកើតមានជាមួយស្ថានភាពផ្សេងទៀតដូចជាជំងឺស្មុកស្មាញខ្លាំង។
តើអ្វីដែលបណ្តាលឱ្យមានការភ័យខ្លាច?
ការស្រាវជ្រាវខ្លះបានបង្ហាញថាជំងឺភ័យខ្លាចកើតឡើងនៅពេលមនុស្សរៀនផ្សារភ្ជាប់ស្ថានភាពជាក់លាក់ដោយការភ័យខ្លាច។
ពួកគេធ្វើឱ្យភាពគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរជាងសភាពពិតនិងភ័យខ្លាចមានគ្រោះថ្នាក់នៅក្នុងស្ថានភាពផ្សេងៗ។ មនុស្សមួយចំនួនដែលមានជំងឺភ័យខ្លាចក៏មើលស្រាលសមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការដោះស្រាយក្នុងស្ថានភាពផ្សេងៗ។
សារធាតុគីមីនៃខួរក្បាលមួយចំនួនត្រូវបានគេរកឃើញថាមានជាប់ទាក់ទងនឹងជំងឺភ័យខ្លាច។ សារធាតុគីមីក្នុងខួរក្បាលទាំងនេះរួមមាន norepinephrine, serotonin និង GABA ។ ការស្រាវជ្រាវលើការថតខួរក្បាលបានបង្ហាញថាផ្នែកខ្លះនៃខួរក្បាលអាចខុសគ្នាចំពោះមនុស្សដែលទទួលរងពីជំងឺភ័យខ្លាច។
វាក៏អាចមានសមាសធាតុហ្សែនផងដែរ។ សាច់ញាតិជិតស្និទ្ធរបស់មនុស្សដែលមានជំងឺភ័យខ្លាចទំនងជាមានឱកាសខ្ពស់ក្នុងការទទួលរងពីជំងឺភ័យខ្លាចផងដែរ។
ការព្យាបាលសម្រាប់ជំងឺភ័យខ្លាចៈ ការព្យាបាលដោយការយល់ដឹងពីឥរិយាបថ
ការព្យាបាលដោយការយល់ដឹងគឺជាទម្រង់នៃការព្យាបាលដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការព្យាបាលពីរប្រភេទ។
វាទាក់ទងនឹងការព្យាបាលការយល់ដឹងនិងការព្យាបាលដោយអាកប្បកិរិយា។ ការព្យាបាលការយល់ដឹងជួយអ្នកឱ្យមើលគំនិតរបស់អ្នកដែលខ្លាច។
ជាធម្មតាការភ័យខ្លាចរបស់អ្នកគឺនិយាយបំផ្លើសឬមិនសមហេតុផល។ ការព្យាបាលការយល់ដឹងជួយអ្នកឱ្យពិនិត្យមើលនិងប្រឈមនឹងការភ័យខ្លាចរបស់អ្នក។
ពេលខ្លះអ្នកដែលមានជំងឺភ័យខ្លាចនឹងជៀសវាងឬគេចផុតពីស្ថានភាពគួរឱ្យភ័យខ្លាច។ អាកប្បកិរិយាទាំងនេះជាធម្មតានាំឱ្យមានការភ័យខ្លាចកាន់តែច្រើននាពេលអនាគត។ ការព្យាបាលដោយអាកប្បកិរិយាបង្រៀនអ្នកពីរបៀបប្រឈមមុខនឹងការភ័យខ្លាចរបស់អ្នកបន្តិចម្តង ៗ ហើយកុំជៀសវាងឬគេចចេញពីស្ថានភាពទាំងនេះ។
ការព្យាបាលសម្រាប់ជំងឺភ័យខ្លាច: ការប្រើថ្នាំ
ថ្នាំប្រឆាំងនឹងជំងឺស្មុកស្មាញអាចមានប្រយោជន៍សម្រាប់ជំងឺភ័យខ្លាចមួយចំនួន។ ទោះបីជាថ្នាំទាំងនោះត្រូវបានបង្កើតឡើងដំបូងសម្រាប់ភាពស្មុកស្មាញក៏ដោយ ថ្នាំទាំងនោះត្រូវបានបង្ហាញឱ្យឃើញតាមវិទ្យាសាស្រ្តថាមានប្រយោជន៍សម្រាប់ភាគច្រើននៃជំងឺភ័យខ្លាច។
វាត្រូវបានគេជឿជាក់ថាជាថ្នាំដែលជួយធ្វើឱ្យមានតុល្យភាពនៃសារធាតុគីមីខួរក្បាលដែលបណ្តាលឱ្យមានការភ័យខ្លាច។
ដោយសារតែផលប៉ះពាល់មួយនៃថ្នាំប្រឆាំងនឹងជំងឺស្មុកស្មាញអាចជាការកើនឡើងភាពភ័យខ្លាចពេលខ្លី គ្រូពេទ្យអាចប្រាប់អ្នកឱ្យចាប់ផ្តើមប្រើថ្នាំប្រឆាំងនឹងជំងឺស្មុកស្មាញនេះក្នុងកម្រិតទាបដើម្បីការពារបញ្ហានេះ។
ការកើនឡើងការភ័យខ្លាចជាធម្មតាវាបាត់ទៅវិញបន្ទាប់ពី ១-២ សប្តាហ៍។ គ្រូពេទ្យក៏អាចបង្កើនការប្រើថ្នាំប្រឆាំងនឹងជំងឺស្មុកស្មាញរបស់អ្នកបន្តិចម្តង ៗ ក្នុងរយៈពេលពី ១ ទៅ ២ ខែដើម្បីអោយថ្នាំដែលខ្ពស់ជាងកម្រិតដែលត្រូវបានប្រើសម្រាប់ជំងឺស្មុកស្មាញ។
ការស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្របានបង្ហាញថាអ្នកប្រហែលជាត្រូវការការប្រើថ្នាំប្រឆាំងនឹងស្មុកស្មាញកម្រិតខ្ពស់ដើម្បីព្យាបាលជំងឺភ័យខ្លាចមួយចំនួន។ វាក៏អាចចំណាយពេលយូរផងដែរដើម្បីឱ្យថ្នាំមានប្រសិទ្ធិភាព។
វាអាចចំណាយពេល ៨-១២ សប្តាហ៍នៃការប្រើថ្នាំមុនពេលដែលអ្នកឃើញមានភាពប្រសើរឡើងគួរឱ្យកត់សម្គាល់។ សូមមើលផ្នែកនៃថ្នាំសម្រាប់ជំងឺស្មុកស្មាញធំសម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែម។
ថ្នាំ Benzodiazepines គឺជាថ្នាំមួយប្រភេទដែលពេលខ្លះត្រូវបានប្រើក្នុងការព្យាបាលជំងឺភ័យខ្លាច។ ថ្នាំទូទៅនៅក្នុងថ្នាក់នេះគឺ Valium / diazepam, Ativan / lorazepam, Rivotril / clonazepam និង Xanax / alprazolam ។
ថ្នាំទាំងនេះមានប្រសិទ្ធភាពណាស់ក្នុងការបំបាត់ការភ័យខ្លាចជាបណ្តោះអាសន្ន។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយថ្នាំទាំងនោះអាចញៀនហើយពិបាកបញ្ឈប់។ ជាលទ្ធផលថ្នាំទាំងនោះត្រូវបានប្រើជាធម្មតាក្នុងរយៈពេលខ្លីឧទាហរណ៍តែ ៣-៦ ខែប៉ុណ្ណោះ។
ការផ្តល់យោបល់សម្រាប់គ្រួសារ
- រៀនឱ្យបានច្រើនតាមដែលអ្នកអាចធ្វើបានអំពីរោគសញ្ញានិងការព្យាបាលសម្រាប់ជំងឺភ័យខ្លាច។
- គាំទ្រកម្មវិធីព្យាបាលនិងការប្រើថ្នាំព្យាបាលសាច់ញាតិរបស់អ្នក។
- មើលអាកប្បកិរិយានៃការភ័យខ្លាចរបស់សាច់ញាតិរបស់អ្នក ថាជារោគសញ្ញា មិនមែនជាគុណវិបត្តិនៃចរិតលក្ខណៈទេ។ ចងចាំថាសាច់ញាតិរបស់អ្នកគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានជំងឺ ប៉ុន្តែពួកគេមានសុខភាពល្អនិងមានសមត្ថភាពតាមវិធីជាច្រើនទៀត។
- កុំចូលរួមក្នុងអាកប្បកិរិយាភ័យខ្លាចរបស់សាច់ញាតិរបស់អ្នក (ឧទាហរណ៍ការជៀសវាងពីស្ថានភាពជាក់លាក់ឬការបង្ខិតបង្ខំណាមួយ) ហើយពន្យល់ដល់សាច់ញាតិរបស់អ្នកថាអ្នកកំពុងធ្វើនេះដើម្បីជួយគាំទ្រកម្មវិធីព្យាបាលរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើអ្នកបានក្លាយជាទំលាប់នៃការចូលរួមក្នុងអាកប្បកិរិយាភ័យខ្លាច វានឹងត្រូវការ ការអនុវច្រើនដើម្បីផ្លាស់ប្តូរមកឥរិយាបទធម្មតាវិញ។
- ថែរក្សាជីវិតគ្រួសារអោយធម្មតាឱ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន កុំអនុញ្ញាតឱ្យមានជំងឺភ័យខ្លាចគ្រប់គ្រងអ្នក។
- រក្សាការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាវិជ្ជមាននិងច្បាស់លាស់។ បញ្ជាក់ពីអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើអោកើតឡើងជាជាងរិះគន់សាច់ញាតិរបស់អ្នកចំពោះអាកប្បកិរិយាពីអតីតកាល។
- រក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់។ ចៀសវាងបាត់បង់នូវជំហ៊ររបស់អ្នក វានឹងអាចជួយឱ្យអ្នកមានបរិយាកាសវិជ្ជមាន។
- ផ្សំកំប្លែងជាមួយនឹងការថែរក្សា។ ការគាំទ្រមិនចាំបាច់ទាល់តែធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ។ ការលេងសើចដោយល្អអាចជួយឱ្យសាច់ញាតិរបស់អ្នកផ្តាច់ពីរោគសញ្ញារបស់គាត់ផងដែរ។
- ប្រសិនបើមានកូនៗនៅក្នុងផ្ទះ សូមពន្យល់ថាសមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះពីព្រោះគាត់ឈឺដោយមានជំងឺហើយបញ្ជាក់ថាពួកគេមិនមែនជាអ្នកបង្កឱ្យមានបញ្ហានេះទេ។
- ជំងឺស្មុកស្មាញអាចកើតមានជាមួយជំងឺភ័យខ្លាច។ ដឹងពីសញ្ញាហានិភ័យនៃការធ្វើអត្តឃាតនិងរៀបចំផែនការបន្ទាន់ដែលរួមបញ្ចូលទាំងលេខទូរស័ព្ទទាំងនេះ៖ ក្រុមគ្រូពេទ្យវិកលចរិក ឬគ្រូពេទ្យប្រចាំគ្រួសារ សេវាកម្មបន្ទាន់និងប៉ូលីស។ បើអាចធ្វើបានធ្វើផែនការដោយមានជំនួយពីសាច់ញាតិរបស់អ្នក។
- ថែរក្សាខ្លួនអ្នកឱ្យបានល្អ។ បង្កើតបរិយាស្មុកស្មាញអោយទាបសម្រាប់អ្នក ដោយការស្វែងរកនិងទទួលយកការគាំទ្រ បង្កើតចំណាប់អារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនអ្នក ហើយចំណាយពេលបន្តិចក្នុងមួយថ្ងៃដើម្បីលើកទឹកចិត្តរបស់អ្នកនឹងផ្តល់ថាមពលដល់អ្នកដើម្បីគាំទ្រសាច់ញាតិរបស់អ្នក។
- អ្វីដែលសំខាន់បំផុតដែលត្រូវចងចាំគឺថាជីវិតគឺជាការតស៊ូ មិនមែនទៀងទាត់ទេ។ ខណៈពេលដែលអ្នកកំពុងព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីផ្តល់ការគាំទ្រដល់សាច់ញាតិរបស់អ្នក ពេលខ្លះអ្នកនឹងឃើញថាអ្នកអាចសម្របខ្លួនទៅនឹងអាកប្បកិរិយាភ័យខ្លាចមុនពេលដែលអ្នកដឹងខ្លួន។ កុំព្យាយាមវិនិច្ឆ័យខ្លួនអ្នក ពេលអ្នកធ្លាក់ក្នុងទម្លាប់ចាស់ ដូចគ្នាដែរអ្នកមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យសាច់ញាតិរបស់អ្នកទេ។ គ្រាន់តែចាប់ផ្តើមសារថ្មី។
តើអ្នកអាចរកជំនួយ នៅទីណាក្នុងទីក្រុងតូរ៉ុនតូ?
គ្រូពេទ្យប្រចាំគ្រួសាររបស់អ្នក
ប្រសិនបើអ្នកគិតថាបញ្ហានេះអាចនឹងមានជំងឺភ័យខ្លាច សូមណាត់ជួបជាមួយគ្រូពេទ្យគ្រួសាររបស់អ្នក ហើយធ្វើការណាត់ជួបជាមួយគ្រូពេទ្យប្រចាំគ្រួសាររបស់អ្នក។ នៅពេលដែលជួបគ្រូពេទ្យរបស់អ្នក សួរគាត់ថាតើអ្នកអាចនឹងមានជំងឺភ័យខ្លាចដែរឬទេ។ ប្រសិនបើគ្រូពេទ្យគ្រួសាររបស់អ្នកគិតថាអ្នកកំពុងមានជំងឺភ័យខ្លាច គាត់នឹងផ្តល់ដំបូន្មានដល់អ្នកអំពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ។ ប្រសិនបើគ្រូពេទ្យគ្រួសាររបស់អ្នកត្រូវការសិក្សាបន្ថែមពីជំងឺរបស់អ្នក គាត់អាចបញ្ជូនអ្នកទៅជួបគ្រូពេទ្យវិកលចរិកដែលជាអ្នកឯកទេសខាងផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រនេះ។
កម្មវិធីសុខភាពសហគមន៍
សមាគមសុខភាពសតិអារម្មណ៍ហុងហ្វុក
ទូរស័ព្ទលេខ ៤១៦- ៤៩៣-៤២៤២
នេះគឺជាទីភ្នាក់ងារសំខាន់សម្រាប់ប្រជាជនអាស៊ីដែលមានបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្ត។
មន្ទីរពេទ្យតូរ៉ុនតូខាងលិច - គំនិតផ្តួចផ្តើមអាស៊ីផ្នែកសុខភាពផ្លូវចិត្ត
ទូរស័ព្ទលេខ ៤១៦-៦០៣-៥៨០០ ext.៥៣៤៩
មណ្ឌលសុខភាពសហគមន៍South Riverdale
ទូរស័ព្ទ: 416-461-1925
កម្មវិធីនេះគឺសំរាប់តែអ្នករស់នៅតំបន់ South Riverdale។
មជ្ឈមណ្ឌលសុខភាព
ទូរស័ព្ទលេខ ៤១៦-២៩១-៣៨៨៣
បន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់នៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងស្រុក
ប្រសិនបើអ្នកកំពុងគិតប្រាកដប្រជាអំពីការបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង អ្នកត្រូវតែទៅជួបគ្រូពេទ្យភ្លាមៗ។ អ្នកអាចទៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់នៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងស្រុករបស់អ្នក ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចជួបគ្រូពេទ្យគ្រួសាររបស់អ្នកភ្លាមៗ។ ប្រសិនបើសាច់ញាតិរបស់អ្នកកំពុងនិយាយអំពីការសំលាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ អ្នកអាចទូរស័ព្ទទៅគ្រូពេទ្យគ្រួសាររបស់ពួកគេឬបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់នៅមន្ទីរពេទ្យ។ ពួកគេនឹងផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវដំបូន្មានអំពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ។
បណ្តាញភ្ជាប់ទៅគេហទំព័រផ្សេងទៀតស្តីពីជំងឺស្មុកស្មាញនិងការភ័យខ្លាច
(គេហទំព័រទាំងនេះមានតែភាសាអង់គ្លេសប៉ុណ្ណោះ)